Praktyczna meteorologia: Stratocumulus
Termin Stratocumulus został wprowadzony przez niemieckiego fizyka i meteorologa Ludwiga Kaemta w 1840 roku na oznaczenie chmury, która nie jest wystarczająco płaska, żeby być nazwana stratusem, ale nie jest też wystarczająco konwekcyjna, żeby być nazwana cumulusem.
Wbrew pozorom to nie powszechnie kojarzone znazwy Cirrusy czy Cirrostratusy, lecz właśnie Stratocumulus jest najczęściej spotykaną chmurą w skali globalnej. Prawie 23% powierzchni oceanu i 12% powierzchni lądu – dlatego stratocumulus jest dominującą formacją chmur na Ziemi. Ze względu na rozmiar chmury warstwowo-kłębiaste są jednym z najważniejszych elementów ogólnej zmiany klimatu. Prawie 50–70% całego promieniowania słonecznego jest odbijana przez stratocumulusy w czasie dnia. To obrazuje jak istotna dla klimatu ziemi jest ta chmura.
Warstwowa struktura jest często związana z inwersją temperatury powyżej wierzchołka. Inwersja w meteorologii zjawisko atmosferyczne polegające na wzroście temperatury powietrza wraz z wysokością. Jest to przyczyną dla której chmury tego typu powstają we wschodnich częściach oceanów na średnich (umiarkowanych) szerokościach geograficznych. Przyczyną jest ochładzanie dolnych warstw atmosfery przez zimniejszą wodę i parowanie.
Chmury Statocumulus mają podstawę maksimum 2400 m, a wierzchołki znajdują się na wysokości inwersji (czyli niewiele wyżej). Dobrym przykładem jest tu fotografia Stratocumulus Lenticularis chmura rzadko widywana nad terenami nizinnymi, lecz często nad górami.
Stratocumulus złożony jest z kropel chmurowych wody. Niekiedy towarzyszą jej niewielkie opady deszczu lub virga (virga – to opad który nie dociera do powierzchni Ziemi, ponieważ wyparowuje na większych wysokościach).
CHCESZ BYĆ NA BIEŻĄCO? POLUB ŻAGLE NA FACEBOOKU
