Praktyczna meteorologia: CIRROCUMULUS
Są to chmury wysokie, występujące na wysokości od 6000 do 12 000 m, zbudowane są z kryształków lodu, nie dają opadów. Powstają w wyniku powolnego podgrzewania od dołu chmur typu Cirrus lub Cirrostratus.
Kształtem przypominają małe bałwanki. Są one na tyle małe, że nie powstają cienie po „zacienionej” stronie chmurki. Cirrocumulusy są zazwyczaj bardziej białe od innych chmur niższych kłębiastych. Chmury te są dalszym ciągiem sekwencji prowadzącej do zmiany pogody na gorszą.
Chmury Cirrocumulus składają się prawie wyłącznie z kryształków lodu; mogą w nich występować również i kropelki silnie przechłodzonej wody, które na ogół szybko przekształcają się w kryształki lodu.
Chmury Cirrocumulus w kształcie zaokrąglonych kłaczków, małych zaokrąglonych wieżyczek albo małych baszt wyrastających ze wspólnej podstawy, łatwo jest pomylić z chmurami Cirrus, posiadającymi podobny wygląd. Za podstawę do rozróżnienia tych chmur służy fakt, że kłaczki lub małe wieżyczki chmur Cirrocumulus, w przeciwieństwie do chmur Cirrus, mają pozorną szerokość mniejszą od jednego stopnia, gdy są wzniesione nad horyzont o kąt większy od 30°. Płat chmur Cirrocumulus różni się od chmur Cirrus i Cirrostratus tym, że jest jakby zmarszczony lub podzielony na bardzo małe chmurki. Może on zawierać części włókniste, jedwabiste lub gładkie, które jednak w sumie nie stanowią jego większej części.
