Zmarł kapitan Ludomir Mączka

Nie ma stałego adresu. Nie ma żony ani dzieci. Jego domem jest jacht, a rodziną wszyscy spod znaku żagla. Niektórzy się mu dziwią, inni współczują, jeszcze inni - choć ci są chyba w mniejszości - zazdroszczą.
"To było między Islandią a Grenlandią. Dzięki faksymili pogodowej z ok. tygodniowym wyprzedzeniem wiedzieliśmy co nas czeka, a i tak niewiele mogliśmy zrobić. Gadanie o "łapaniu" ćwiartki bezpiecznej huraganu - to bujda. Nie wiem komu na jachcie żaglowym się to udało. Nam - nie! "Helena" szła w naszym kierunku najpierw z prędkością 15 w, później przez 2 dni - 30 w, a gdy dotarła do jachtu, przemieszczała się już z szybkością 60 w. Centrum minęło nas w odległości ok. 150Mm. Piekło trwało 3 dni. Nie nieśliśmy ani kawałka żagla, a i tak 3 razy maszty poszły pod wodę. Najgorsza była pierwsza wywrotka. Byliśmy szczelnie zamknięci pod pokładem, mimo to do kabiny zaczęła wpływać woda. "Aha, to tak wygląda koniec żeglarskiej zabawy!" - pomyślałem i zrobiło mi się jakoś nieswojo. Gdybym powiedział, że się wtedy nie bałem to bym skłamał. Jacht jednak powoli podniósł się i choć na maszcie nie było ani anteny radarowej, ani żadnego z innych urządzeń tam zainstalowanych, wiedziałem, że przetrwaliśmy. Dwie następne wywrotki traktowaliśmy już jako przykre wprawdzie, ale nie specjalnie groźne konsekwencje huraganu".
Witold Tomaszewski ("Żagle" 11/2002 str. 62.)