Węzły - wyblinka
Wyblinka, czyli węzeł drabinkowy lub wantowy (po angielsku: clove hitch lub ratline hitch) jest jednym z najstarszych węzłów żeglarskich. Jej sprawnego wiązania wymagają egzaminatorzy od każdego kandydata na patent żeglarza jachtowego.
Węzeł ten jest uznawany za węzeł uniwersalny. Od biedy można nią cumować, podwiązać linę na linie, zaczepić linę na palu lub pierścieniu, wykorzystać jako ucho na długości liny. W każdym jednak z wymienionych przypadków będzie to wybór w stylu "ostatniej deski ratunku". Zawsze są bowiem węzły od wyblinki lepsze.
Wyblinka nie jest węzłem mocnym i niezawodnym: lina pracująca na palu przeciera się, a sam węzeł potrafi ciągnąć się czy rozwiązać, lub - odwrotnie - gdy lina jest mokra, zaciska się i sprawia kłopoty przy rozwiązaniu.
Nie jest przypadkiem, że w żeglarskich podręcznikach i almanachach z XVIII-XIX w. ów "szczurzy węzeł" zalecano używać przede wszystkim do wiązania drablinek, czyli szczebli pomiędzy wantami, umożliwiających wspinanie się na maszty. Stąd i polska mniej znana nazwa wyblinki - węzeł drabinkowy.
Fot. 1. Na długości liny formujemy oczko "górą" i oczko "dołem"...
Fot. 2. następnie zaś oczko "dołem" podkładamy pod oczko "górą" i otrzymujemy wyblinkę.
Fot. 3. Na pierścieniu lub żerdzi wyblinkę wiąże się opasując linką ów przedmiot jak na fotografii...
Fot. 4. na koniec tej operacji węzeł formujemy i zaciskamy...
Fot. 5. Jeśli chcemy mieć absolutną pewność, iż wyblinka nie rozwiąże się samoistnie zabezpieczamy ją formując z końcówki sztyk odwrotny lub sztyk prawidłowy, który zakładamy na długości liny.
