Węzeł żeglarski

Opinia autorytetów, czyli Clifforda W. Ashelya ("Book of knots"), Cyrusa L. Day'a ("The art. of knotting and splicing"), Maria Bignona i Guido Regazzoniego ("The complete guide to knots") jest jednoznaczna - wśród węzłów cumowniczych węzeł żeglarski (inaczej: cumowy, cumowy żeglarski, łańcuchowy, ang. backhanded hitch) jest najlepszy!

Prosta konstrukcja oparta na przeplocie i sztyku może być na pierścieniu, pachołku, dalbie czy palu; węzeł jest bardzo mocny, a przy tym zawsze łatwy do rozwiązania. Co nie mniej istotne - w węźle żeglarskim, lina mniej jest narażona na przetarcia niż w innych węzłach cumowniczych. Sprawia to struktura węzła, w której lina pracująca nie trze o pierścień czy pal, gdyż oparta jest na amortyzującym uchu, które elastycznie reaguje na zmienne naprężenia czy zmianę kąta zaczepienia liny.

1. Po objęciu pala dość długą końcówką cumy, otaczamy nią linę pracującą, tworząc ucho

2. Raz jeszcze końcówkę przeprowadzamy wokół pala

3. Formujemy następnie z końcówki sztyk na linie pracującej


4. Możemy (ale - mając długą końcówkę po zawiązaniu sztyku - nie musimy) zacieśnić konstrukcję, likwidując luzy bardziej w trosce o elegancję niż bezpieczeństwo